Rozdział 8

*** OCZAMI ANGELIKI ***

 -Nie mogę uwierzyć, że zgodziłaś się na randkę z Harry'm.- powtarzała przyjaciółka

 -Uwierz, ja też, a poza tym to nie jest randka.

 -Jasne, jasne. Muszę cię wyszykować.
 -Co? Nie będę się stroić! Na pewno nie pozwolę żebyś mi włożyła kilogram tapety na twarz!

 -Musisz ładnie wyglądać! Dla Harry'ego! Och... Czuję, że będzie z tego coś więcej nić przyjaźń.

 -Ogarnij się! Przyjaźń- NIGDY!-oznajmiłam

Nie wiedziałam kiedy do niej dojdzie, że ja i Harry to zupełnie inne bajki.

Natalia przynosiła mi różne sukienki i wyjściowe ubrania. Nie zgodziłam się założyć żadnego z nich. Ubrałam zwykły T-shirt i jeasny. Kumpela nie popierała mojego wyboru, ale przecież musiałam czuć się wygodnie, bo nie dałabym rady uciec z "randki" z tym głupkiem w kiecce i 20-cm szpilkach.

 -Ojeju... Ktoś puka. Pewnie to Harry. Pójdę otworzyć, a ty się pomaluj. Powiem mu, że ma na ciebie zaczekać!- Natalia zaczęła panikować, kiedy usłyszała pukanie

 -Uspokój się! Nie będę się malować. Już ci mówiłam. Zejdę do niego.

 -Ok. Nie śpieszcie się. Miłej zabawy.

 -To tylko spacer. Zgodziłam się, żeby dał mi w końcu spokój- pożegnałam przyjaciółkę dając jej buziaka w policzek i poszłam na dół.

Otworzyłam drzwi, w których stał Harry w garniturki i lakierkach, jakby z filmu. Wyglądał jak Barat Pit.

 -Hola, hola!- zawołałam kiedy chłopak zbliżył się, żeby mnie pocałować- Nie tak szybko.

 -Sorry. Hm... Zrobię to w wolniejszym tempie.

 -Nie, nie musisz.

Wziął mnie za rękę i poszliśmy przed siebie. Wychodząc usłyszałam "huk". Najwyraźniej Natalia spadła ze schodów, kiedy nas podsłuchiwała. Wolałam nie sprawdzać, co to było, bo Natalia powiedziałaby, któryś z tym swoich tekstów, w stylu "Kapeć mi spadł".

 -Cała Natalia.- powiedziałam "pod nosem"

 -Mówiłaś coś?

 -Nie... Przesłyszałeś się. To dokąd idziemy?

 -Niespodzianka...

 -Proszę powiedz mi! Nie lubię niespodzianek!

 -Przy mnie będziesz musiała się przyzwyczaić.

 -Skoro mi nie powiesz, to ja wracam do domu.- strzeliłam focha

 -Hm... Nie sądzę.

 -A co to, niby ma znaczyć?- Harry podszedł do mnie i wziął mnie na ręce- Aa... Puszczaj...-krzyczałam jednak chłopak nie reagował- Postaw mnie na ziemię i to już!

 -Obiecaj, że mi nie uciekniesz!

 -Nie...

 -No to trudno.

 -No dobra, obiecuję!- oznajmiłam cicho

 -Co proszę?- udawał, że nie usłyszał

 -Obiecuję, że nie ucieknę.- wykrzyczałam mu prosto do ucha- A teraz masz mnie postawić na ziemię!

 -Niech ci będzie- delikatnie odstawił mnie na ziemię

 -Zdradzić ci sekret?

 -No jasne. Jestem bardzo ciekawy.-Miałam skrzyżowane palce. He, he.- po wypowiedzianych przeze mnie słowach zaczęłam uciekać przed chłopakiem. Jednak Harry okazał się być o wiele szybszy ode mnie, więc po chwili mnie złapał.

 -Teraz już cię tak łatwo nie puszczę.

 -I bardzo dobrze. Jest mi tak wygodnie.

Szliśmy tak mniej więcej przez pół godziny. Po drodze minęliśmy park, aż w końcu przeszliśmy przez las i znaleźliśmy się nad jeziorkiem. Podeszłam bliżej. Niedaleko brzegu zauważyłam koc, na którym stał koszyk, najprawdopodobniej z jedzeniem. Usiedliśmy na granatowo-błękitnym kocu, po czym Harry zaczął wypakowywać całą zawartość koszyka. Wydawał się mały, ale okazało się, że jest też bardzo pojemny. W środku znajdowały się babeczki z owocami, kanapki, ciasto i wiele innych przysmaków. Wszystko to przyozdabiały małe, zielone winogrona i czerwone wisienki. Kiedy już wszystko znalazło się na talerzykach, zaczęliśmy zajadać.

 -I jak ci się podoba?- zapytał Harry

 -Hm... nie spodziewałam się tego po tobie. W życiu nie jadłam lepszych babeczek.

 -Dziękuje. Sam...

 -Zrobiłeś, to słodkie- przerwałam

 -Sam kupiłem.

 -Aha...-  naprawdę miał się czym chwalić.

Miałam ochotę wrzucić go do jeziora, za to, że przyniósł mnie na rękach jak dziecko. Jednak nie zrobiłam tego, bo zrobił mi naprawdę świetną niespodziankę.

 -Mam coś jeszcze.- powiedział Harry

 -Masło?

 -Nie do końca, zgaduj dalej!

 -A może ziemniaki? Nie? W takim razie to na pewno są marchewki.

 -Widać, że się starasz. Zamknij oczy!- wyszeptał mi do ucha

 -No dobra.- zamknęłam, ale nie była pewna swojej decyzji. Co jeśli ten idiota mnie pocałuje? Słyszałam jak coś jeszcze wyciąga z koszyka. Aby to nie był pierścionek zaręczynowy- modliłam się. W tej chwili chodziło mi po głowie tysiące myśli.

 -Już możesz otworzyć!

 -Wino?- uśmiechnęłam się

 -Tak. Przecież jesteś pełnoletnia?

 -No jestem.

Harry napełnił kieliszki, częstując mnie. Była romantyczna atmosfera, w dodatku przy zachodzie słońca. Nagle zadzwonił mój telefon.

 -Natalia.- powiedziałam.Po jego minie poznałam, że jest zdziwiony, ponieważ nie mam ustawionego ich dzwonka.

 -Co tam?

 -O której wrócisz?!

 -Nie wiem.

 -A co robicie?

 -Jejku. Może w domu ci opowiem.

 -Przeszkadzam? Doba już kończę! Mogłabyś powiedzieć Harry'emu, żeby pozdrowił ode mnie Liam'a.- niczego innego po Natalce nie mogła się spodziewać.

 -Heh. Zrobię to dla ciebie. Pa.- rozłączyłam się.

Harry dokładnie przysłuchiwał się naszej rozmowie, więc dziwnie się czułam.

 -Więc mam pozdrowić Liam'a? zapytał

 -Jak byś mógł to tak. Natalia go uwielbia, wręcz kocha. Zresztą was wszystkich, ale jego szczególnie. W pokoju ma pełno waszych plakatów. Dziwna jest... Czasem naprawdę mnie denerwuje, nawijając o was. Oczywiście nie obrażaj się.- wyjaśniłam

 -Rozumiem. Możemy się skupić na nas?

 -Jasne.

 -Wiesz co... Podobasz mi się.- tym razem starałam się nie wybuchnąć śmiechem i zachować powagę.

 -Ja?

 -Jesteś inna niż wszystkie dziewczyny, które znam. Nie szalejesz na moim punkcie i to mi się w tobie podoba. Zakochałem się w tobie...- oznajmił

Milczałam. Nie miałam zielonego pojęcia, jak zachować się w takiej sytuacji. Parzyłam w dół, zakrywając oczy grzywką. Chłopak pochylił się, aby mnie pocałować, czułam jego oddech. Gwałtownie odsunęłam się od niego.

 -Co się stało?- zapytał zdziwiony

Nie wiedziałam co odpowiedzieć. Jeszcze nie chciałam, aby do tego doszło. Za krótko go  znałam i wydawał mi się trochę dziwny.

 -Nie jestem jeszcze gotowa. To dzieje się za szybko.

 -Doskonale cię rozumiem!

 -Chyba powinniśmy już wracać. Ciemno, zimno a do domu daleko.- zażartowałam

 -Masz rację.

Harry okrył mnie swoją bluzą. Najwyraźniej zauważył, że zmarzłam. Objął mnie i powoli wróciliśmy się do domu.

 -Dziękuje ze spędzony wieczór. Cieszę się, że nie odrzuciłaś mojej propozycji. Byłem prawie pewny, ze nie dasz się namówić.

 -Taa... Też tak myślałam i to raczej Natalii powinieneś podziękować, ponieważ to ona mnie namówiła. Chociaż muszę przyznać, że było miło.

Pożegnaliśmy się i weszłam do domu. Natalia jeszcze spała, co bardzo mnie zdziwiło. Byłam pewna, ze będzie czekać zniecierpliwiona, żeby wypytać się o szczegóły dotyczące mojego spotkania z Harry'm. Na szczęście tego uniknęłam. Zegar wskazywał godzinę 23.52, więc po ciepłym prysznicu położyłam się do łóżka.